Dom w Zalesiu Górnym został wybudowany z przeznaczeniem na miejsce wypoczynku sióstr pracujących w warszawskim szpitalu na Mokotowie przy ul. Goszczyńskiego 1. W roku 1936 zakupiono jedną działkę na ten cel, a druga przylegającą do niej siostry otrzymały w darze. Wmurowania kamienia węgielnego 15 sierpnia 1939 r. dokonał ks. Kard. Hlond. Budowę domu zakończono już w czasie trwania okupacji niemieckiej. Dom był niewielki, sześciopokojowy (obecny mały domek). Jeden z pokoi przeznaczono na półpubliczną kaplicę.  Latem dom ten służył jako miejsce wypoczynku, dla sióstr, kapłanów i świeckich. Po Powstaniu Warszawskim był także schronieniem dla sióstr, gdy warszawskie domu legły w gruzach. Z czasem siostry podjęły tu posługę pielęgniarską wśród chorych. Kiedy w Zalesiu powstała Parafia pw. św. Huberta, siostry podjęły pracę w zakrystii i katechezę. Wiele razy do domu sióstr przyjeżdżał Prymas Kard. Stefan Wyszyński, aby nabrać sił i odejść od wielkomiejskiego gwaru.  Kiedy w Warszawie powstał problem mieszkaniowy po wysiedleniu sióstr z gmachu szpitala przy ul. Goszczyńskiego, rozpoczęto budowę drugiego większego domu w Zalesiu (rok 1980). Dnia 23 sierpnia 1983 r. do domu nowo wybudowanego w Zalesiu Górnym przeniesiono postulat i nowicjat, który dotąd mieścił się w domu prowincjalnym przy ul. Miodowej 16. Od tego dnia datuje się powstanie tu domu formacyjnego. W 1984 r. ksiądz Kard. Józef Glemp dokonał poświęcenia domu i kaplicy półpublicznej pod wezwaniem św. Elżbiety. W roku 1990 pierwszy dom sióstr przeznaczono na miejsce pobytu dla osób starszych potrzebujących opieki. Obydwa domu w Zalesiu Górnym służą obecnie Prowincji Warszawskiej jako miejsce formacji zakonnej, apostolatu -  poprzez przyjmowanie grup rekolekcyjnych oraz realizacji charyzmatu przez posługę starszym, chorym siostrom. Tutaj odbywają się uroczystości zakonne: obłóczyny, śluby, jubileusze.