Kościół wielkie dni traktuje jako uprzywilejowane i nie dopuszcza w Wielkim Tygodniu żadnych świąt. Od Wielkiego Poniedziałku do Wielkiej Środy włącznie Jezus dzień spędzał w Jerozolimie i nauczał w świątyni, a na noc udawał się do odległej od Świętego Miasta ok. 3 km Betanii, aby tam przenocować. Gościny Jemu i Jego uczniom udzielał Łazarz w swoim domu z wdzięczności za niedawne wskrzeszenie go z grobu.

W Wielki Poniedziałek w drodze do Jerozolimy Chrystus uczynił uschłym figowe drzewo za to, że nie znalazł na nim owocu a tylko same liście. Kiedy wszedł na plac świątyni i zobaczył tam kupców z towarami i bydłem, wypędził ich stamtąd.

Wieczorem w Betanii miała miejsce bardzo wymowna scena: namaszczenia. Pewna kobieta, utożsamiona przez Jana z Marią - siostrą Łazarza, wylewa na głowę Jezusa flakonik drogocennego olejku, wywołując wśród uczniów, szczególnie u Judasza, złość, jakby ten gest, biorąc po uwagę potrzeby biednych, był "marnotrawstwem" nie do przyjęcia. Jednak ocena ze strony Jezusa jest zupełnie inna. On, myśląc o zbliżającej się chwili swojej śmierci i złożenia do grobu, docenia namaszczenie, którego dostąpił jako zapowiedź tej czci, jakiej Jego ciało, nierozerwalnie związane z tajemnicą Jego osoby, będzie godne także po śmierci.

W pięknym wydarzeniu w Betanii nie brak czarnych cieni złośliwej krytyki, będącej wstępem do zdrady. „Czemu to nie sprzedano tego olejku za trzysta denarów i nie rozdano ich ubogim?” Troska o ubogich służyła tylko za pretekst Judaszowi, który „był złodziejem i, mając trzos, wykradał to, co składano” (J 12, 5-6). Taka jest postawa wielu światowców gorszących się, że wierni „marnują” rzeczy wartościowe jedynie na chwałę Boga. W ich oczach modlitwa, adoracja, a jeszcze więcej życie ludzkie poświęcone miłości i chwale Boga są bezużytecznym marnotrawstwem. Czas, pieniądz, życie są dobrze spożytkowane tylko wtedy, gdy służą bezpośrednio ludziom. A zapomina się, że jeśli troska o biednych jest wielkim obowiązkiem, którego nikt nie podkreśla bardziej niż Chrystus, to miłość i kult Boży są jeszcze większymi obowiązkami. Zresztą biedni potrzebują nie tylko chleba, lecz również ludzi, którzy poświęcając się całkowicie modlitwie, podtrzymują ich wiarę i przypominają, że niewiele znaczy dobrobyt materialny, jeżeli człowiek nie szuka przede wszystkim Boga.