Pogrzeb s. Zofii

Dnia 21 lutego br. w parafii św. Wincentego á Paulo w Otwocku odbył się pogrzeb śp. Siostry Marii Zofii Kukawskiej.

Mszy świętej pogrzebowej przewodniczył Ksiądz Proboszcz Bogdan Sankowski, który wygłosił też Słowo Boże. Na ostatnim pożegnaniu śp. Siostry M. Zofii zgromadziła się licznie najbliższa Rodzina Zmarłej, Siostry oraz pracownicy przedszkola. Bogu niech będą dzięki za dar życia i powołania naszej Drogiej Siostry Zofii, niech Pan przyjmie Ją do grona zbawionych.

ECHO ŻAŁOBNE

Siostra M. Zofia urodziła się 3 stycznia 1933 roku, w Kukawkach z rodziców Bronisława i Marianny. Wychowywała się w dużej rodzinie. Oprócz pięciorga własnych dzieci Rodzice opiekowali się dwoma chłopakami osieroconymi przez siostrę Mamy. Jeden z braci Jan został kapłanem. W domu rodzinnym panowała atmosfera głęboko religijna. Siostra M. Zofia miała wielkie nabożeństwo do Maryi, gdyż doświadczyła Jej szczególnej opieki. W sierpniu 1939 roku pasąc gęsi została poturbowana przez konia i w ciężkim stanie odwieziona do szpitala w Siedlcach. Głęboka ufność i modlitwa czuwającej przy jej łóżku Mamy sprawiły, że sześcioletnia Helenka odzyskała przytomność i zaczęła wracać do zdrowia. Pierwszą Komunię św. przyjęła w sierpniu 1941 roku w kościele parafialnych św. Jakuba Apostoła w Przesmykach. Tutaj też ukończyła Szkołę Podstawową. Liceum Ogólnokształcące im. Królowej Jadwigi  w Siedlcach ukończyła uzyskując świadectwo dojrzałości.

Do Zgromadzenia Sióstr św. Elżbiety wstąpiła 23 sierpnia 1952 roku w Warszawie przy ul. Goszczyńskiego 1. W czasie postulatu pracowała jako pomoc w aptece i laboratorium. Po złożeniu pierwszej profesji w 1954 roku rozpoczęła pracę w Domu Dziecka „Promyk” w Otwocku jako wychowawczyni. W roku 1964 zdała egzaminy w Instytucie Pedagogiki Specjalnej w Warszawie uwieńczone dyplomem. W roku 1971 ukończyła studium katechetyczne.

Ze względu na bezpieczeństwo dzieci Siostry były zmuszone zamknąć Dom Dziecka w Otwocku, gdyż budynek nie nadawał się do zamieszkania. Wówczas Siostra M. Zofia opuściła Otwock i w latach 1983-1985 przebywała na placówkach: Radzymin, Brześć Kujawski i Warszawa, ul. Przyrynek, podejmując pracę katechetki. W roku 1986 ukończyła trzyletnie studium i otrzymała dyplom Instytutu Wyższej Kultury Religijnej we Włocławku. W sierpniu 1985 roku powróciła do Otwocka gdzie pracowała przy budowie i organizowaniu życia i pracy w nowym ośrodku budowanym przez Szwedów. Zaś od września 1988 roku ponownie podjęła pracę wśród dzieci z lekką niepełnosprawnością w nowo wybudowanych domkach i pracowała aż do ukończenia 70 roku życia. Była bardzo ofiarną i oddaną dzieciom wychowawczynią. Dbała o rozwój intelektualny i duchowy swoich wychowanków.

Siostra M. Zofia była osobą rozmodloną i sumiennie wypełniała praktyki zakonne. Starała się, w miarę swoich sił, pomagać w domu. Z wielką troską i oddaniem opiekowała się Siostrą M. Stanisławą, aż do końca jej stuletniego życia.

Siostra M. Zofia często modliła się i rozmawiała z Siostrami recytując swoje krótkie, pełne treści wiersze. Oto jeden z nich: „Najbardziej starać się trzeba o piękną kartę wstępu do Nieba. Kto pragnie po śmierci szybko znaleźć się w Niebie, ten musi ciągle nawracać siebie. Trzeba się na ziemi nawracać, by swój czyścieć skracać”.

Niech Pan da Jej Niebo.